تاریخ دوباره تکرار میشه. اما این بار پست ها رو بی رحمانه دیلیت نمیکنم. نزدیک به سیصد تا پست رو دونه دونه به حالت پیش نویس درمیارم و په اولینش که میرسم، دست نگه میدارم. برای اینکه بدونم دو سه سال یک بار این اتفاق میوفته و من گرچه خوشحالم از اینکه خاطرات زیادی رو اینجا ثبت کردم، اما قدرت مرور همه ش رو ندارم. قدرت مرورش رو ندارم و الان دیگه دل پاک کردنش رو هم ندارم. و آره من همونم که یک روزی وبلاگ بروکلیِ آب پز رو، چند سال بعد ترمه طلا و چند سال بعد نفس های نقره ای رو پاک کردم. اما اینجا برای من چیزی فرای خاطرات نوجوونی و مدرسه و اذیت شدن های دوران بلوغ و بحث و مشاجره با خونواده ست. من اینجا از ذره ذره بزرگ شدن و قد کشیدنم، از روابطم، از شکست هام و چیزایی نوشتم که من رو شکل دادن. دل پاک کردن رو ندارم اما توان مرورشون رو هم ندارم. اینجا باقی میمونن به صورت پیش نویس تا براشون تصمیم نهایی گرفته بشه!
درباره این سایت